KOBIECYM OKIEM VOL.8: 17 dziewczyn (2011, reż. Delphine Coulin, Muriel Coulin) [SPOJLERY]

Dziękuję Bogom za kanały takie, jak „Ale Kino” i pasmo „Kino Mówi”, bo jest to prawdziwa kopalnia filmowych diamentów. Właśnie tam natknęłam się na francuski dramat „17 Dziewczyn”. Co w nim dramatycznego? To, że ta historia wydarzyła się naprawdę.

Akcja toczy się w małej, nadmorskiej mieścinie. Bohaterki to grupa licealistek, którym przewodzi piękna i przebojowa Camille. Pewnego dnia okazuje się, że najpopularniejsza dziewczyna w szkole zachodzi w ciąże. Chwilę później, zdarza się to też małej, szarej myszce, która bardzo chce być, choć trochę taka jak jej idolka, Camille. Kwestią czasu jest by kolejne piętnaście dziewcząt weszło w stan „błogosławiony”. Pewnie pomyślicie, że to jakiś obłęd, że jak można być aż tak głupią by zachodzić w ciążę, bo stało się to modne. Ale to prawda. Wiem, że taka sytuacja miała miejsce w Ameryce. Myślano, że była to zmowa dziewcząt, które chciały zrobić na złość swoim rodzicom, jednak okazało się, że były to w większości przypadki, albo „modna ciąża”. Wygląda na to, że w roku 2008 podobna sytuacja miała miejsce we Francji.

Pozwolicie, że najpierw powiem, co nieco o wizualnej i reżyserskiej warstwie filmu. Na rozmyślania o tym, czemu stało się jak się stało będzie jeszcze czas. Zacznę od tego, że uwielbiam słuchać języka francuskiego. Słuchać, nie mówić, uczę się go od sześciu lat i jedyne, co potrafię powiedzieć to „nazywam się Sonia, jestem polką, pochodzę z Jeleniej Góry, lubię placki”. Ach, no i pamiętam jeszcze jak jest „Jestem ziemniakiem”. Nie zmienia to jednak faktu, że oglądanie francuskich filmów sprawia mi ogromną przyjemność ze względu na język właśnie. Miękki i płynący, subtelny i delikatny. Stanowi genialny kontrast do historii, którą oglądamy. Nastoletni bunt jest tu pokazany we wszystkich jego odsłonach. Papierosy, narkotyki, alkohol, ogniska na plaży i rockowa muzyka. Warto zauważyć, że w ciąże zachodzą tam nie tylko dziewczęta modne i popularne. Wśród tej grupy widzimy też przedstawicielki subkultur gotyckiej i hip hopowej. Nie są to tylko dziewczęta z rozbitych rodzin, biedne i wychowywane wśród patologicznych wzorców, ale też dziewczynki ze wzorowych, katolickich środowisk. Oczywiście większość rodziców była wściekła na córki do tego stopnia, że dochodziło do rękoczynów. Inni jednak zaakceptowali stan rzeczy takim, jaki był i wspierali swoje dzieci. Na to wszystko patrzymy bardzo obiektywnym okiem kamery. Reżyserki bardzo mocno starały się by nikogo nie oceniać, nie mówić, co jest dobre a co złe, a jedynie przedstawić prawdziwą historię. Ta obiektywność właśnie, sprawia, że film staje się bardzo realistyczny. Oczywiście są sceny łez i kłótni, ale widzimy też wzajemną przyjaźń a nawet miłość i nastoletnią radość i szczęście.

Jeszcze do niedawna zastanawiałam się jak można być tak głupią by zajść w ciążę. Jak można być tak leniwą by nie zadbać o prezerwatywę, albo tak niesystematyczną by zapomnieć o tabletce. Nie wspominając nawet o tym jak można się przespać z kimś przypadkiem poznanym w klubie. Do niedawna, bo do niedawna miałam jeszcze swój wianek. Zmieniło się to parę miesięcy temu, i teraz rozumiem jak to jest możliwe. Na szczęście, pewne moje choróbsko wymaga zażywania tabletek, które mają działanie antykoncepcyjne, ale i tak od mojego pierwszego razu żyję w ciągłym strachu, że jednak one nie zadziałają. Jednak te dziewczyny się nie bały. Robiły to specjalnie, nawet płaciły chłopcom by się z nimi przespali. Czemu? Można powiedzieć, że był to specyficzny rodzaj buntu. Kiedyś zakładało się zespoły punkowe, dziś zachodzi się w ciąże. Teraz dochodzę w swoich rozmyślaniach do kwestii, której nie mogę rozstrzygnąć. Do roli rodziców. Przychodzą mi na myśl słowa, że w dzisiejszych czasach rodzice są niezwykle surowi dla swoich dzieci, bo tak jest w mojej rodzinie. Najprawdopodobniej od marca do maja nie przeczytacie nic mojego autorstwa, bo rodzice postanowili zabrać mi komputer. Od, tak na wszelki wypadek żeby nie mieli wyrzutów sumienia, że nie pomogli mi w dostaniu się na studia. Ale po chwili przypominam sobie swoje rówieśniczki. Piją, palą, ćpają, jedzą śniadania i obiady w restauracjach i kawiarniach, bo wystarczy, że powiedzą słowo a rodzice dadzą im to, co zechcą. Tatuują sobie bardzo głębokie sentencje takie jak „You only live once”, czy „Never Forget”, ewentualnie jakieś ptaszki, piórka lub imiona obecnego chłopaka. I gdzie tu surowość? Gdzie w ogóle są rodzice, kiedy ich córka gzi się z jakimś palantem w toalecie w klubie. I nie, nie są to dziewczęta z biednych, patologicznych rodzin. Są to córki lekarzy, prawników, architektów. Chciałabym powiedzieć, że dziewczęta zachodząc w ciążę chcą powiedzieć „to moje ciało, moje życie, mogę zrobić z nim, co chcę”, ale to przecież bez sensu. I tak robią wszystko, co chcą nie będąc przez nikogo ograniczane. Więc jedynym racjonalnym wytłumaczeniem na ta sytuacje, jest jedno proste słowo: moda.  /Freyja